Wat een saaie dag leek te worden

Even hadden we het gevoel dat vandaag onze eerste saaie dag zou worden. De weg was een verharde rechte weg waar we 100km per uur konden rijden. Behalve wat koeien en geiten was het weinig boeiend. Ik begon zelfs al wat te knikkebollen. Maar Namibië zou Namibië niet zijn, als er niet toch nog iets gebeurde.

Het begon met het dorpje Opuwo. Daar konden we boodschappen doen en tanken was ons verteld. Het tankstation was niet te missen maar wat stonden daar veel mensen. Wat was hier te doen? We hadden nog maar nauwelijks de deur open of ik had al 4 Damara vrouwen om me heen die me allemaal armbandjes wilden verkopen. Ik kon er niet aan kijken of ik had om elke hand al 2. Hektiek alom. Uiteindelijk kon ik nog wat afdingen en heb ik ze alle 4 maar gekocht. Hopelijk kan ik er in Nederland nog iemand blij mee maken. Toen kwam de supermarkt. Wat een geluk!! Er was een grote spar. Eindelijk weer brood, appels, yoghurt en vlees. In de spar alweer hektiek. Ook de Damara vrouwen met ontblote borsten doen hier hun boodschappen.

Net als we bijna bij de camping zijn, aan de rand van het Etosha park, worden we aangehouden. Of we ook vlees bij ons hebben. Ja zeker hebben we dat. Voor vanavond op de braai. De man kijkt bedenkelijk. Dat mogen we helaas niet meenemen. Ineens begint ons iets te dagen over een  vleeshek  en dat je vanaf het noorden  geen vlees mee mag nemen. Als we het ter plekke braden in de pan mag het wel.... sja wat moet je dan? Aan de kant van de weg staan, worst en gehakt snel braden en de biefstuk verstoppen. En dan mogen we gelukkig door. Het vlees smaakt alsnog goed vanavond. Alvast even voorgebakken. 

De Camping is matig. De locatie geweldig. Er is hier een uitkijkpunt waar we zo op een waterdrinkplaats kijkt. We hebben er al extra's, veel giraffes, een aap, oryx en kudu gezien.